Узган ел яз бик ашыгып килде. Кояш та үзенең нурларын мул итеп сипте. Табигать йокысыннан бик иртә уянды.
Беренчеләрдән булып, болында Тузганак чәчәге баш калкытты. Кояшның язгы җылысын үзенә күбрәк алып калырга теләде, ахрысы, сап-сары чәчәк атты. Сары чәчәкле Тузганак бик матур булып утыра, кешеләр дә аңа карап сокланалар иде. Шунда ул ак Ромашканы күреп алды. Үзенең аннан көнләшүен Кояшка белдерде.
– Кояшкай, минем дә Ромашка кебек озын гомерле һәм ап-ак чәчәкле буласым килә, сары төс миңа килешми, – диде ул.
Нәни Тузганакның бу сүзләренә каршы Кояш: