Тузганак әкияте

Узган ел яз бик ашыгып килде. Кояш та үзенең нурларын мул итеп сипте. Табигать йокысыннан бик иртә уянды.

Беренчеләрдән булып, болында Тузганак чәчәге баш калкытты. Кояшның язгы җылысын үзенә күбрәк алып калырга теләде, ахрысы, сап-сары чәчәк атты. Сары чәчәкле Тузганак бик матур булып утыра, кешеләр дә аңа карап сокланалар иде. Шунда ул ак Ромашканы күреп алды. Үзенең аннан көнләшүен Кояшка белдерде.

– Кояшкай, минем дә Ромашка кебек озын гомерле һәм ап-ак чәчәкле буласым килә, сары төс миңа килешми, – диде ул.

Нәни Тузганакның бу сүзләренә каршы Кояш:

– Мин үземнең нурларымны сезгә күбрәк бирермен. Сезнең дә гомерегез – озын, төсегез дә ап-ак булыр, – дип җавап бирде.

Икенче көнне иртән йокысыннан уянгач, Тузганакның исе китте: кичә генә сап-сары чәчәк атып утырган кардәшләре бар да ап-ак булганнар. Кояш бик каты җылытып, сары чәчәкләрне киптергән дә аларны агартып та куйган икән.

Күп тә үтмәде, кайдандыр Җил килеп чыкты. Ул да бик тиз үз эшен эшләде: тузганакларның кипкән ак таҗларын тузгытып, берсен дә калдырмыйча коеп та бетерде. Тузганакларның башы бабайныкы төсле пеләшләнеп, агарып калды. Нәни Тузганак нишләргә дә белмәде, ялгышуын тиз аңлады. Шул килеш ул болында бик озак яшәде, тик кешеләр хәзер аны күреп сокланмыйлар иде шул.

Менә, балалар, табигатьтән артыгын сорамагыз. Булганына канәгать булып, кадерен белеп яшәгез.

Автор: 5 нче А сыйныфы укучысы
Хәерова Энҗе