Укучыларымның иҗаты

Тагын көн туды. Ачык зәңгәргә буялган зур гына йортның бакча ягына караган тәрәзәләренә кояш көлеп карады. Ап-ак җәймәле караватта берни белми йоклап яткан Сәвияне уятырга теләгәндәй, битләреннән, маңгай чәчләреннән иркәләде. Кызчык, зәңгәр күзләрен ачып, тәрәзәгә карады. Бакчадагы алмагачта чыркылдашып уйнаган чып-чыкларны күзәтеп, байтак кына иркәләнеп ятты. Ниндидер җиңеллек, аңлатып булмаслык рәхәтлек тойды ул үзендә. Тәрәзә аша, әрсезләнеп, бүлмәне тутырган кояш нурлары да, күкеле сәгатьнең келт-келт йөрүе дә сөендерде аны. Элек бу күренешләргә бөтенләй битараф Сәвия бөтен күңеле белән ниндидер үзгәреш булуын тоемлады. Аңа рәхәт, бик рәхәт иде!