Дустыма ачык хат

Исәнме, сыйныфташ дустым, исемеңне күрсәтмичә генә, сиңа һәм башка дусларыма атап, ачык хат язарга булдым.

Мине һаман бер уй борчый. Синең белән шул турыда сөйләшергә телим. Хәтерлисеңме, без әдәбият дәресендә “Яшәү яме әхлаклы булуда” темасына төрле чыгышлар ясаган идек. Син сөйләгәннәр, тормышка карашың ул чакта безнең барыбызны да нык уйландырды. Минем шуңа охшашлы фикерләрне башкалардан да ишеткәнем бар иде.

Әхлак – тормышыбызның нигезе, шуңа күрә бу тема һәрвакыт актуаль булып кала. Дәрестә сөйләшкән сүзләребезгә бу хатымда кабат әйләнеп кайтырга булдым.

“Әхлакның нигезендә намус ята, – диде укытучы. – Һәр кеше бу төшенчәне үзенчә аңлый, үзенчә яши. Күп кеше үзе эшләгән начар эшкә дә аклау таба, киресенчә, үз эшләгәннәрең өчен үзеңә оят була икән, димәк, синдә әле намус үлмәгән дигән сүз”. Без иң элек шул турыда фикер алыштык. ...

Автор: Вәлиуллина Рәйханә, 96 нчы гимназиянең 7 нче сыйныф укучысы